w związku z wystąpieniem Zarządu Krajowej Rady Izb Rolniczych z 12 października 2021 r. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawiło następujące wyjaśnienia w sprawie interpretacji przepisów dotyczących zakazu stosowania od 1 sierpnia 2021 r. mocznika w formie granulowanej.
W celu ochrony powietrza, w tym poprzez ograniczenie emisji amoniaku w przypadku doglebowego stosowania mocznika, poprzez art. 20b ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu(1), od 1 sierpnia 2021 r., wprowadzony został zakaz stosowania mocznika w formie granulowanej (niezależnie od wielkości formy granulowanej) z wyłączeniem stosowania mocznika w formie granulowanej zawierającego inhibitor ureazy albo powłokę biodegradowalną. Zakaz dotyczy stosowania formy granulowanej mocznika i wprowadzanie do obrotu tej formy mocznika (informacje w karcie charakterystyki) powinny zostać dostosowane do obowiązujących przepisów. Należy podkreślić, że wśród nawozów mineralnych mocznik, zalicza się do nawozów azotowych charakteryzujących się najwyższym potencjałem uwalniania amoniaku. W moczniku zawarty jest azot amidowy który, aby mógł być pobrany przez system korzeniowy roślin, musi przejść poprzez hydrolizę do formy amonowej i poprzez nitryfikację do formy azotanowej (saletrzanej). Tempo przekształcania zależy od temperatury gleby oraz jej wilgotności. Zatrzymywanie azotu w glebie jest zatem istotne zarówno z punktu widzenia uzyskiwania plonów o odpowiedniej wielkości i jakości, oszczędności finansowych dla rolników, jak i zapewnienia odpowiedniego stanu środowiska. Natomiast nawozy (mocznik) zawierające inhibitor ureazy albo powłokę biodegradowalną działają dłużej w glebie, co wydłuża czas dostępności składników pokarmowych dla roślin, ogranicza koszty stosowania nawozów oraz liczbę wykonywanych zabiegów nawożenia tj. następuje optymalizacja kosztów produkcji, co przekłada się bezpośrednio na zysk w gospodarstwie.
W nawiązaniu do aktualnej sytuacji, kiedy nawóz mocznik bez inhibitora ureazy – znajduje się jeszcze w wielu gospodarstw rolnych na stanie magazynowym w związku z wcześniejszymi nadmiarowymi jego zakupami należy wyjaśnić, że przywołany zakaz stosowania mocznika wynikający z art. 20b ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu, dotyczy mocznika stosowanego w formie stałej granulowanej obecnego w nawozach sypkich, natomiast stosowanie mocznika w formie roztworu wodnego nie zostało objęte tą regulacją. Mocznik dotychczas był powszechnie wykorzystywany do oprysków jako dolistne źródło azotu w dokarmianiu drzew i krzewów owocowych, najczęściej w mieszaninie zbiornikowej z siarczanem magnezu.
W związku z powyższym, zdaniem Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie ma prawnych przeszkód , aby rolnicy wykorzystali ww. mocznik w formie roztworu wodnego do dokarmiania dolistnego roślin z zachowaniem odpowiednich zasad bezpieczeństwa i dawkowania oraz technologii aplikacji, tak aby nie uszkodzić opryskiwanych roślin.
Zgodnie z analizą Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwo PIB w Puławach zabieg dolistnego nawożenia/dokarmiania roślin mocznikiem spełnia bardzo ważną rolę w zaopatrzeniu roślin w azot w warunkach występujących wiosną, i często przedłużających się, okresów suszy oraz do szybkiej poprawy kondycji roślin po ustąpieniu warunków stresowych pojawiających się w okresie wegetacji. Wynika to głównie z tego, że mocznik wykazuje najmniejsze właściwości parzące z pośród nawozów azotowych. Ponadto jest dobrze wchłaniany a obecna w roślinie ureaza jest w stanie sprawnie przeprowadzić proces hydrolizy, w wyniku czego powstaje jon amonowy. Jon ten jest niezbędny dla prawidłowego przebiegu procesów metabolicznych w wyniku których powstaje chlorofil i związki organiczne warunkujące sprawny przebieg fotosyntezy i w efekcie - rozwój roślin oraz aminokwasy jako składowe białek mających wieloraki wpływ na ich funkcje życiowe i zapasowe. Należy dodać, że zaletą tradycyjnego mocznika stosowanego dolistnie jest możliwość jego łączenia z siarczanem magnezu, fungicydami i insektycydami. Dodatek mocznika do cieczy roboczej powoduje lepsze uwodnienie i przez to lepszą przepuszczalność kutikuli, co zwiększa pobieranie składników pokarmowych oraz poprawia działanie dolistnych nawozów mikroelementowych i środków ochrony roślin.
W związku z tym w przypadku zapobiegania niedoborom azotu (np. w warunkach suszy) możliwe jest stosowanie nalistne roztworu mocznika bez dodatków. Dolistnie nawóz ten może być stosowany praktycznie we wszystkich uprawach z zachowaniem zalecanych stężeń mocznika dostosowanych do gatunków i ich faz rozwojowych. W praktyce dla głównych roślin uprawnych zaleca się następujące dawki i fazy stosowania mocznika w aplikacji nalistnej:
Burak cukrowy: 6 % wodny roztwór (tj. 6 kg nawozu w 100l) – stosowany od fazy 3-4 liści do zwarcia międzyrzędzi.
Rzepak ozimy: 15 % roztwór –stosowany od początku ruszenia wegetacji, do 10 % -faza zielonego pąka i do 8 % faza zielonej łuszczyny.
Zboża (pszenica ozima i jara, jęczmień ozimy jary, owies): 18-20 % - faza krzewienia, 10-12 % w początku fazy strzelania w źdźbło, 6-8 % w końcu fazy strzelania w źdźbło, 4-5 % w fazie kłoszenia i max. 4-5 % w fazie dojrzałości mlecznej ziarna.
Kukurydza: 6 % - zabieg prowadzony od fazy 3 liści.
Warunkiem uzyskania korzystnych efektów zabiegu dolistnego stosowania mocznika (bez inhibitora ureazy i powłoki biodegradowalnej) jest zachowanie zasad dotyczących właściwego postępowania przy przygotowywaniu roztworów wodnych w opryskiwaczach i uwzględnieniu warunków pogodowych oraz dostosowania stężenia roztworu do gatunku, potrzeb pokarmowych rośliny i jej fazy rozwojowej. Największa efektywność tego zabiegu jest wtedy gdy zostanie on zastosowany w fazach największego zapotrzebowania roślin na składniki pokarmowe i w warunkach ograniczonego ich pobierania z gleby.
Zabieg stosowania dolistnego mocznika bez dodatków można przeprowadzać tylko w sytuacji spełnienia następujących warunków:
temperatura powietrza wynosi maksymalnie 20 0C,
względna wilgotność powietrza jest powyżej 60%,
dzień jest pochmurny,
rośliny są całkowicie osuszone z deszczu i rosy,
rośliny mają dobry turgor,
rośliny wytwarzające woskowy nalot są już nim pokryte,
nie było przymrozków przed zabiegiem oraz nie są przewidywane po zabiegu,
oprysk wykonano po zakończeniu oblotu roślin przez pszczoły.
Jeśli zabieg dolistnej aplikacji mocznika bez dodatków będzie połączony z ochroną chemiczną łanu to oprócz wymienionych powyżej warunków należy uwzględnić fakty:
terminy zwalczania chorób, szkodników i terminy dolistnego dokarmiania roślin są ze sobą zbieżne,
nasilenie choroby/szkodnika zbliża się do wartości progu szkodliwości,
Przygotowanie mieszaniny opryskowej powinno być wykonane w niedługiej odległości czasowej od zabiegu, aby uniknąć negatywnego wpływu procesów fizykochemicznych zachodzących w cieczy na skuteczność zabiegu. Przygotowanie takiej mieszaniny wymaga znajomości dodawania odpowiednich komponentów we właściwej kolejności przy włączonym mieszadle hydraulicznym.
Jeśli wykonujemy nawożenie dolistne samym mocznikiem postępujemy wg 3 opisanych poniżej etapów a jeśli do mocznika dodawane są środki ochrony roślin to kolejność działań jest opisana systemem 9 kroków:
napełnienie opryskiwacza w 50% wymaganej ilości cieczy opryskowej,
dodanie środków poprawiających właściwości wody,
dodanie nawozów mikro- i makroelementowych (w kolejności: najpierw mocznik, potem siarczan magnezu a następnie mikroelementy)
dodanie środków ochrony roślin w formie użytkowej tworzącej zawiesinę (WP,WG),
dodanie środków ochrony roślin w formie użytkowej tworzącej zawiesinę (SC),
dodanie środków ochrony roślin w formie koncentratów do emulgowania,
dodanie środków ochrony roślin w formie użytkowej tworzącej roztwór,
dodanie wody do pełnej wymaganej objętości,
dodanie adiuwantów.
Do zabiegów nie powinno się używać wody zanieczyszczonej związkami organicznymi i nieorganicznymi, a także wody twardej i o niskiej temperaturze (pobranej bezpośrednio ze studni głębinowej).
Jednocześnie zgodnie z opinią Instytutu Ogrodnictwa w Skierniewicach mocznik (bez inhibitorów ureazy) może być używany dolistnie późną jesienią w sadach jabłoniowych (choć można go stosować także w uprawie gruszy oraz w mniejszym zakresie w sadach drzew pestkowych) bez naruszania przepisów prawnych. Zabieg ten wykorzystywany jest celem polepszenia odżywiania drzew azotem we wczesnych fazach wzrostu w kolejnym roku. Najczęściej oprysk mocznikiem wykonuje się w dawce 10-20 kg/ha na liście znajdujące się na drzewie. Zabieg opryskowy mocznikiem powinien być wykonywany z użyciem opryskiwaczy sadowniczych, najlepiej z ukierunkowanym strumieniem powietrza aby całe korony drzew z liśćmi zostały opryskane. Zabieg wykonuje się około 4-6 tygodni przez rozpoczęciem naturalnego opadu liści.